Bernou's columns

Soms schrijf je eens wat en lees je pas daarna wat je nu eigenlijk geschreven hebt. Dat was bij mij deze keer echt het geval. Ik wilde gaan schrijven, maar had geen inspiratie. Alleen toen ik de eerste zinnen op papier had, flapte ik er zo een column uit, waarvan ik me nu pas besef wat ik precies geschreven heb. Misschien ben ik hard op sommige punten, maar ik heb gewoon geschreven wat ik op dat moment dacht.
En om eerlijk te zijn, had ik in dit stukje wel erg veel plezier xD


Slavendrijvers

Eigenlijk is het gekkenwerk. Je leven is één grote bende, met hard werken en studeren. Eigenlijk heb je maar weinig tijd voor jezelf over. Je zit de hele dag in een klaslokaal te werken, te leren en te schrijven. En dan? Je bent eindelijk thuis, na een lange dag gemaakt te hebben. Denk je even lekker op de bank te kunnen gaan zitten, maar nee hoor. Ze konden het weer eens niet laten om je op te zadelen met een grote berg huiswerk. Af en toe zou je ze slavendrijvers kunnen noemen, die leraren.
Nu zal ik het je nog sterker vertellen; ze willen opslag. Ze willen meer gaan verdienen. Meer verdienen, zeg ik je. De ogen puilen al uit mijn kassen als ik iemand dat hoor zeggen. Ik ga me dan afvragen wie hier nu eigenlijk het werk verricht op de scholen. Leraren of leerlingen?
Leraren zitten rustig aan het bureau en dan denk je dat ze wel je werk zullen gaan nakijken, zodat ze toch nog iets doen, maar nee hoor. Nakijkvellen hebben ze tegenwoordig uitgevonden. Leerlingen mogen nog meer gaan doen, dan wat ze al deden. Ze mogen hun eigen gemaakte werk gaan nakijken. En oh wat leren de leraren de leerlingen veel. Denk je nu echt dat er veel leerlingen zijn die bij het nakijken ook werkelijk nakijken. Een grote krul door de opdracht is voor de meeste kinderen wel genoeg.
Dan moeten leraren natuurlijk lessen voorbereiden. Helaas hebben we tegenwoordig werkboeken en willen ze dat we zelfstandig gaan werken. Hoera!
Al om al komt het er op neer dat wíj als leerlingen het werk doen en de leraren alleen de planning maken. Alleen het leukste is dat ze ons tegenwoordig ook nog eens vragen dát zelf te gaan doen. Daar leren we van.
Al om al doen de leraren dus niks en zitten ze de hele dag netjes aan hun bureau te wachten tot de bel gaat en ze een sigaretje kunnen roken. En dan heb ik het nog niet eens over een aantal leraren op mijn school, die onder de les al naar buiten gaan om te roken, of een lekker broodje kroket gaan halen voordat de bel gaat.
Leraren doen niks en willen opslag. Het is en blijft een ingewikkelde zaak. Alhoewel, ik denk dat als we er langer over na gaan denken, dat we erachter komen dat we eigenlijk niet zonder ze kunnen en dat we ze eigenlijk wel nodig hebben. Maar laten we dat zolang maar stil houden, want als puber hoor je je op te zetten tegen school, ouders en natuurlijk ook de leraren.
Als ik geen puber was geweest en deze column niet zo had geschreven, was ik er nooit achter gekomen hoe we leraren eigenlijk nodig hebben. Misschien moeten we ze die loonsverhoging toch maar gunnen.
Leraren..Je kunt niet met ze, maar eigenlijk kan je ook niet zonder ze. Loonsverhoging? Hoera!

Erg problematisch, die problemen.

Iedereen heeft zo zijn of haar problemen. Zo heeft de één grote problemen met vreemde talen en heeft de ander een probleem met de omgang met andere mensen. Misschien is dit een nogal vreemde vergelijking, maar daar heb ik altijd al problemen mee gehad.
Nee, dit is zeker niet mijn enige probleem. Als ik terug denk aan de afgelopen weken merk ik dat ik er nog veel meer heb.
Laten we er het volgende over zeggen: Als elke tree van een ladder uit een probleem van mij zou bestaan, zou je nog aardig hoog kunnen komen. Behalve als je op de helft mijn problemen zo zat bent, dat je jezelf weer naar beneden laat vallen, in de hoop dat je hierdoor niet in de problemen komt.

Zo heb ik grote problemen met schoolvakken. Neem nu geschiedenis, aardrijkskunde, wiskunde, tekenen en gym. Geen één van die vakken ligt me nu echt goed. Ofwel, het zijn allemaal probleemvakken. En dat is zeker nog niet alles. Ik ben ook nog al eens extreem vaag genoemd. Een probleem waar ik, volgens mijn medemens, snel vanaf moest komen, wilde ik nog een normaal leven kunnen leiden.
Natuurlijk heb ik dan nog lang niet al mijn problemen genoemd, want ook mijn naam en mijn franse uitspraak kunnen nog naar voren komen. Deze zijn erg problematisch en de reacties op deze dingen blijken niet ver uiteen te lopen. Het blijkt namelijk allemaal nogal grappig. Of anders gezegd word ik gewoon smerig hard uitgelachen.
Een ander probleem is dat daarbij juist wél gelachen wordt, terwijl het bij mijn humor niet gebeurd. Laten we dus maar zeggen dat ik nogal slechte en niet grappige humor heb.

Daarbij, een praatgroep zal me niet helpen. Ik heb het al eens geprobeerd en het werkte bij mij totaal niet positief. Mijn mede-praatgroep-partners werden allemaal geholpen, terwijl ik als arm zieltje keihard uitgelachen werd. Nee, ik zal mijn problemen misschien toch moeten opkroppen, wil het nog goed komen met mij.

Al om al probeer ik mijn leven te beteren. Zo heb ik mijn vaagheid al geaccepteerd, wat een begin moet zijn tot herstel. Nu de rest van mijn problemen nog en misschien zal ik nooit meer uitgelachen worden. Of nog beter, misschien word ik wel de meest perfecte persoon.
Alleen hebben we dan nog één klein probleem. Wat doen we dan met de uitdrukking ‘Lang leve de lol!’?